Президент Института внутренних аудиторов Армении Ара Чалабян предоставил свою новую статью.

Оправдание 1. Я не рожден быть лидером 

Я много раз слышал вопрос: «Лидером рождаются или становятся?». «У меня нет врожденного таланта руководить или быть лидером, поэтому пусть другие руководят»,- это удобное оправдание для того, чтобы не быть инициатором, не быть вовлеченным ни во что и, вообще, ничего дополнительного не делать. Хотя для того, чтобы взять на себя лидерство необязательно быть руководителем: в обоих случаях это роли, которые могут быть хорошо реализованы, если к ним относиться именно как к роли, а не бессмысленно раздутому социальному статусу. Организация и общество в целом могут иметь серьезный прогресс, если вместо того, чтобы воображать себя отдающим приказы начальником и жаловаться, каждый брал бы на себя инициативу и лидерство, закрепляя за собой хотя бы небольшие успехи в разных сферах.

Оправдание 2. Невозможно чего-либо добиться без кумовства

Мир несовершенен и, более того, несправедлив. Нам часто кажется, что в Армении все делается через знакомых, а в других странах все справедливо. Наличие в английском языке слова «nepotism», а в русском - «кумовство», подтверждает, что это не чисто армянское явление. Кумовство может быть преодолено, когда корпоративные интересы более приоритетны, будь то в частной компании или в государственной системе. Хотя решения вопросов «посредством знакомых», к сожалению, пока еще часто встречаются, все более распространяются сферы, где имеет место «меритократия», т.е. принцип «через знание». Даже в организациях первого типа всегда есть люди, отличающиеся своими знаниями, а не связями. Следовательно, в недобросовестной борьбе тоже возможно продвигаться вперед, отличаясь от общей серости.

Оправдание 3. Все исходит от руководителя

Люди часто думают, что проблемы обусловлены личностью руководителя, при этом игнорируя свою долю. Несмотря на то, что хороший руководитель может стать инициатором серьезных перемен, ожидать, что все зависит от одного человека - большое заблуждение. Ключевой вопрос заключается в переходе к позитивному и конструктивному мышлению. Дело будет продвигаться в случае положительного сдвига менталитета как «сверху-вниз», так и «снизу-вверх».

Оправдание 4. Руководитель все видит

Очень распространен подход, когда о проблемах не высказываются. Сотрудники считают, что это не их дело и, что руководитель все и так знает или, что еще хуже, он один несет ответственность. Хотя руководитель и знает о многих вещах, часто в информационном потоке у него не хватает времени на все. Сотрудник может взять на себя серьезную лидерскую инициативу и облегчить жизнь руководителя. Ответственный и вовлеченный персонал всегда ценен для хорошего руководителя, даже если имеются разногласия во мнениях.

Оправдание 5. Как платят, так и работаю

Еще одно самооправдание - обусловливать халатное отношение к работе оплатой труда. Никакой руководитель не захочет продвигать такого работника, если вообще вспомнит о нем. Подобное мышление вызывает больше проблем, поскольку портит общую атмосферу. Выигрывает тот, кто работает авансом, а не ожиданиями аванса. 

Во все времена хорошим руководителем считался тот, кто продвигался по карьерной лестнице «снизу-вверх», будь то на заводе, в армии или в системе государственного управления. Это означает, что руководителем не рождаются, руководителем становятся, проходя через разные этапы жизни, все более закаляясь и осознавая роль руководителя. Следовательно, человек должен делать свою работу настолько проникновенно и преданно, чтобы руководители стремились продвигать его. Ключевым здесь является беспокойное стремление к тому, чтобы проявить инициативу и лидерские качества, что особенно ценно, когда человек не имеет формального статуса руководителя. 

President of Institute of Internal Auditors Armenia Ara Chalabyan provided his new article.

After the previous two articles (Is the Boss Always Right? and Cultural Stereotypes. Fears of the Boss), I would like to tackle maybe the most important question: Does everything depend on the boss? In fact, a bad employee is no better than a bad boss, and often spoils the environment. To become a good boss, it is no less important to perform well before becoming a boss, as well as afterwards. Even if a person does not have the ambition to become a manager, it is important to have healthy working relationships in the team. Let us discuss the excuses of "simple mortals", which hinder progress.

Excuse 1: I was not born a leader

I have heard this question many times, "Does one become or is born a leader or manager?” “I was not born to lead or manage, so let others lead”, this is a convenient excuse for not initiating, not engaging and doing nothing extra. Although it is not a must to be a manager to lead, in both cases these are the roles that can be successfully performed if they are really regarded as such rather than inflated social status. The organization and the society in general may have a serious progress in case everyone initiates and leads having even small success in different areas, instead of imagining himself/herself a manager who gives orders and complaining.

Excuse 2: You cannot succeed without nepotism

The world is not perfect and even worse - it is not fair. We often think that everything is done through personal connections in Armenia, while in rest of the world everything is fair. The fact that there are words like “nepotism” in English and «кумовство» in Russian proves that it is not a purely Armenian phenomenon. Nepotism can be overcome when corporate interests have a priority, be it in private or public sectors. Although nepotism is often working, there is an increasing number of environments where meritocracy works. Even in former cases, you may always find people known for their knowledge rather than connections. Thus, it is possible to have progress even in an unfair battle, being different from the common mediocrity.

Excuse 3: Everything comes from the boss 

Often, people blame managers for problems without noticing their own stake. Even though a good manager can initiate serious changes, expecting that everything depends on one person is a big fallacy. The key issue is the shift towards positive and constructive thinking. The progress will be possible in case we have both top-down as well as bottom-up positive shift in mindset.

Excuse 4: The boss sees everything 

It is a common approach not to speak about problems. Employees consider that it is not their problem, and that the manager knows everything, or even worse, he/she is the responsible one. Although the manager is aware of many things, he/she may not have enough time in information flow to consider everything. An employee may undertake a serious leadership initiative and relieve the manager’s life. Responsible and involved staff is always valued by a good manager even if they have different views on some issues.

Excuse 5: I work commensurate to my pay

Another excuse is explaining poor work by the amount of pay. No manager strives to promote such an employee, if he/she ever remembers about one. Such a mindset causes more problems as the overall atmosphere is spoiled. An employee who delivers more than expected benefits, rather than the one who expects more. 

At all times, the manager who grew from ordinary ranks was considered the good one, be it in a factory, in the army, or in the public administration. This means that managers are not born; one becomes a manager advancing through different stages of life, obtaining experience and understanding the role of the manager. Thus, one should do the job in a prudent and dedicated way so that his/her managers try to promote him/her. The key is the drive to initiate and lead, which is even more valuable when a person does not have the formal status of a manager.

Հայաստանի Ներքին աուդիտորների ինստիտուտի նախագահ Արա Չալաբյանը տրամադրել է իր նոր հոդվածը:

Նախորդ երկու հոդվածներից հետո («Արդյոք ղեկավարը միշտ ճի՞շտ է» եւ «Մշակութային կաղապարներ. Ղեկավարի վախերը») ցանկանում եմ անդրադառնալ թերեւս ամենակարեւոր հարցին՝ արդյոք ամեն ինչ ղեկավարի՞ց է կախված: Իրականում, վատ աշխատողը վատ ղեկավարից ոչնչով լավը չէ, իսկ հաճախ նաեւ պղտորում է միջավայրը: Լավ ղեկավար դառնալու համար պակաս կարեւոր չէ լավագույնս դրսեւորվել մինչեւ ղեկավար դառնալը, ինչպես նաեւ դրանից հետո: Նույնիսկ եթե մարդը ղեկավար դառնալու նպատակ չունի, կարեւոր է թիմում առողջ աշխատանքային հարաբերությունների ձեւավորումը: Անդրադառնանք «հասարակ մահկանացուների» արդարացումներին, որոնք խանգարում են առաջ գնալուն:

Արդարացում 1. Ես առաջնորդ չեմ ծնվել

Բազմիցս լսել եմ այս հարցադրումը՝ «առաջնորդ կամ ղեկավար ծնվու՞մ են, թե՞ դառնում»: «Ես չունեմ առաջնորդելու կամ ղեկավարելու ի ծնե շնորհք, հետեւաբար՝ թող ուրիշներն առաջնորդեն», սա շատ հարմար արդարացում է չնախաձեռնելու, չներգրավվելու եւ ընդհանրապես ավելի ոչ մի բան չանելու համար: Թեեւ առաջնորդելու համար պարտադիր չէ ղեկավար լինել, երկու դեպքում էլ դրանք դերեր են, որոնք կարելի է լավ իրականացնել, եթե վերաբերվել դրանց իսկապես որպես դերերի, այլ ոչ թե անիմաստ ուռճացված սոցիալական ստատուսի: Կազմակերպությունը եւ ընդհանրապես հասարակությունը կարող են լուրջ առաջընթաց ունենալ այն դեպքում, երբ յուրաքանչյուրն իրեն հրամաններ տվող ղեկավար պատկերացնելու եւ բողոքելու փոխարեն նախաձեռնող լինի եւ առաջնորդի՝ տարբեր ոլորտներում թեկուզ փոքր հաջողություններ գրանցելով:

Արդարացում 2. Առանց ծանոթ ոչնչի չի լինի հասնել

Աշխարհը կատարյալ չէ, եւ առավել եւս արդար չէ: Մեզ հաճախ թվում է, թե Հայաստանում ամեն ինչ ծանոթի միջոցով է արվում, իսկ այլ տեղերում ամեն ինչ արդար է: Այն, որ անգլերենում գոյություն ունի nepotism, իսկ ռուսերենում кумовство բառերը, ապացուցում է, որ դա զուտ հայկական երեւույթ չէ: ԽԾԲ սկզբունքը կարող է հաղթահարվել կորպորատիվ շահերին նախապատվություն տալով, լինի դա ընկերությունում, թե պետական համակարգում: Թեեւ «ծանոթի միջոցով»-ը շատ դեպքերում, ցավոք, գործում է, գնալով շատանում են այն միջավայրերը, որտեղ «մերիտոկրատիան», այսինք «գիտելիքի միջոցով»-ը աշխատում է: 

Նույնիսկ առաջին տիպի կազմակերպություններում միշտ կան մարդիկ, որոնք հայտնի են իրենց գիտելիքի, այլ ոչ թե ծանոթների համար: Հետեւաբար, անարդար պայքարում եւս հնարավոր է առաջ գնալ՝ տարբերվելով ընդհանուր միջակությունից:

Արդարացում 3. Ամեն ինչ ղեկավարից է գալիս

Հաճախ մարդիկ խնդիրները պայմանավորում են ղեկավարի անձով՝ առանց իրենց մասնաբաժինը նկատելու: Թեեւ լավ ղեկավարը կարող է լուրջ փոփոխությունների նախաձեռնող լինել, ակնկալել, որ ամեն ինչ կախված է մեկ մարդուց, մեծ մոլորություն է: Առանցքային հարց է մնում մարդկանց փոխվելը դեպի դրական մտածելակերպը եւ կառուցողականը: Գործն առաջ կգնա ինչպես վերից վար, այնպես էլ ներքեւից վերեւ մտածելակերպի դրական տեղաշարժի դեպքում:

Արդարացում 4. Ղեկավարն ամեն ինչ տեսնում է 

Շատ տարածված մոտեցում է խնդիրների մասին չբարձրաձայնելը: Աշխատակիցները համարում են, որ դա իրենց խնդիրը չէ, եւ որ ղեկավարն ամեն ինչի մասին գիտի կամ ավելի վատ՝ ինքն է պատասխանատու: Թեեւ ղեկավարը շատ բաների մասին է տեղյակ, հաճախ նա տեղեկատվական հոսքի մեջ չի հասցնում ամեն ինչին անդրադառնալ: Աշխատակիցը կարող է իր վրա լուրջ առաջնորդման նախաձեռնություն վերցնել եւ թեթեւացնել ղեկավարի կյանքը: Պատասխանատու եւ ներգրավված աշխատակիցները միշտ գնահատելի են լավ ղեկավարի համար, նույնիսկ եթե առկա է կարծիքների տարբերություն:

Արդարացում  5. Որքան վարձատրում են, այդքան էլ աշխատում եմ

Մեկ այլ ինքնարդարացում է աշխատանքին ի միջի այլոց մոտեցումը վարձատրությամբ պայմանավորելը: Նման աշխատողին ոչ մի ղեկավար չի ձգտում առաջ տանել, եթե ընդհանրապես հիշում է նրա մասին: Նման մտածելակերպն ավելի շատ խնդիր է առաջացնում, քանի որ ընդհանուր մթնոլորտն է փչացնում: Շահում է ավանսով աշխատողը, ոչ թե ավանս ակնկալողը:

Բոլոր ժամանակներում լավ ղեկավարը ներքեւից աճած ղեկավարն է համարվել՝ լինի գործարանում, բանակում, թե պետական կառավարման համակարգում: Սա նշանակում է, որ ղեկավար չեն ծնվում, ղեկավար դառնում են՝ անցնելով կյանքի տարբեր փուլեր, կոփվելով եւ հասկանալով ղեկավարի դերը: Հետեւաբար, մարդն իր գործն այնքան շրջահայաց եւ նվիրված պետք է կատարի, որ իրեն ձգտեն առաջ տանել իր ղեկավարները: Առանցքայինն այստեղ նախաձեռնելու եւ առաջնորդելու անհանգիստ մղումն է, որն ավելի գնահատելի է, երբ մարդը չունի ֆորմալ ղեկավարի ստատուս:

Հոդվածի անգլերեն տարբերակ

Հոդվածի ռուսերեն տարբերակ